باسمه تعالی: سلام علیکم: کتاب شریف «گلشن راز» پر است از ابیاتی که نظر به توحید افعالی دارد، چه بگویم از کتابی که در جای جای عالم، خدا را به ما نشان می‌دهد. گفت: « عناصر جمله از وی گرم و سرد است.
سپید و سرخ و سبز و آل و زرد است.
بود حکمش روان چون شاه عادل.
که نه خارج توان گفتن نه داخل.
چو از تعدیل شد ارکان موافق.
ز حسنش نفس گویا گشت عاشق.
نکاح معنوی افتاد در دین.
جهان را نفس کلی داد کابین.
از ایشان می پدید آمد فصاحت.
علوم و نطق و اخلاق و صباحت.
ملاحت از جهان بی‌مثالی.
درآمد همچو رند لاابالی.
به شهرستان نیکویی علم زد.
همه ترتیب عالم را به هم زد.
گهی بر رخش حسن او شهسوار است.
گهی با نطق تیغ آبدار است.
چو در شخص است خوانندش ملاحت.
چو در لفظ است گویندش بلاغت.
ولی و شاه و درویش و توانگر.
همه در تحت حکم او مسخر.
درون حسن روی نیکوان چیست.
نه آن حسن است تنها گویی آن چیست.
جز از حق می‌نیاید دلربایی.
که شرکت نیست کس را در خدایی.
کجا شهوت دل مردم رباید.
که حق گه گه ز باطل می‌نماید.
مؤثر حق شناس اندر همه جای.
ز حد خویشتن بیرون منه پای » چه اسراری که در این ابیات نهفته است و در جای خود باید به آن بپردازید. موفق باشید