باسمه تعالی؛ علیکم السلام: ابن منظور در لسان العرب، ماده ی (و.ل.ی) آورده: ابن السکیت: الوِلایة، بالکسر، السلطان، و الوَلایة و الوِلایة النُّصرة (ابن السکیت می گوید: وِلایت ـ به کسر واو ـ به معنای سلطنت و سرپرستی است و نیز اگر به کسر یا به فتح استعمال شود به معنای یاری می باشد) قال ابن الاثیر: .... فالوَلایةُ بالفتح فی النسب و النُّصْرة و العِتْق و الوِلایةُ بالکسر فی الإِمارة (ابن اثیر می گوید: ... پس وَلایت ـ به فتح واو ـ در نسبت و یاری و آزاد کردن بنده استعمال می شود و وِلایت ـ به کسر واو ـ در حکومت و سرپرستی استعمال می گردد. قال الزجاج: یقرأُ وَلایَتِهِمْ و وِلایَتِهم، بفتح الواو و کسرها، فمن فتح جعلها من النصرة و النسب، قال: و الوِلایةُ التی بمنزلة الإِمارة مکسورة لیفصل بین المعنیین. (زجاج گفته: هم وِلایتهم خوانده شده و هم وَلایتهم. در صورتی که به فتح خوانده شود به معنای یاری و انتساب است و گفته وِلایت در صورتی که به معنای حکومت باشد بایستی واوش مکسور باشد تا بین معنای یاری و معنای حکومت فرق مشخص شود) طریحی نیز در مجمع البحرین، ماده ی (و.ل.ی) آورده: الولایة أیضا: النصرة، و بالکسر: الإمارة، مصدر ولیت، و یقال: هما لغتان بمعنى الدولة. و فی النهایة: هی بالفتح: المحبة، و بالکسر: التولیة و السلطان (ولایت به معنای نصرت و یاری است و اگر واو آن مکسور گردد، به معنای امارت و سرپرستی و حکومت است و مصدر «ولیت» می باشد. همچنین گفته شده وِلایت و وَلایت هر دو به معنای دولت و حکومت است. ابن اثیر نیز در نهایه آورده وَلایت ـ به فتح واو ـ به معنای محبت و وِلایت ـ به کسر واو ـ به معنای سرپرستی و سلطنت است)