سلام استاد: قبلا خیلی امیدوار بودم به آینده اما الان انگار دیگر راهی نیست و به دست و پایم بند زده اند و با پتک بر سرم کوبیده اند، اصلا نمی‌دانم چه شد ولی چشمم را باز کردم و خودم را در ناکجا و در حسرت زندگی که می‌خواستم و می‌توانستم بسازم دیدم درست در لحظه ایی که رویاهایم داشت محقق می‌شد همه چیز روی سرم آوارشد، فکر می‌کردم دارم به داشته هایم می افزاییم اما ناگهان همه چیز را از دست دادم، چطور حالم خوب باشد هرچند بخواهم نادیده بگیریم یا بپذیرم. زنده ماندن برایم سخت شده است، قبلا زیاد می‌شد با این جمله شما روبه رو می‌شدم که یوسفی در میان این چاه است حالا باز هم این جمله را می‌گویید؟ یعنی این می‌تواند یک خواب باشد و من به زودی از آن بیدارشوم؟ هیچ یک از کارهایی که می‌خواستم نمی‌توانم انجام دهم با اینکه اکنون ثبات لازم را دارم اما دیگر نمی‌شود. قفل شده ام، چکار کنم استاد؟ یعنی با این حسرت به گور می روم؟ حسم این بود که دنیا هم بالاخره جای زیستن می‌شود و من آن روز هستم اما الان در بهت و تحیری بی انتها فرو رفته ام فقط زنده ام. همین