بسم‌الله‌الرحمن‌الرحيم

پيامبر خداf در سال آخر عمر خود در حجة‌الاوداع ابتدا در سرزمين مني پس از تذكرات لازم در آخر خطبة خود فرمودند: «.... اِنّي قَدْ خَلَّفْتُ فِيْكُمْ ما اِنْ تَمَسَّكُمْ بِهِ لَنْ تَضِلُّوا، كِتاب الله وَ عِتْرَتي اَهْلَ بَيْتي. اَلا هَلْ بَلَّغْتُ؟ قالوا: نعم! قالَ: اللّهُمَّ اَشْهَدْ!»[1] يعني؛ من در ميان شما چيزهايي را به وديعت گذارده‌ام كه اگر به آن‌ها تمسّك جوييد هيچ‌گاه گمراه نخواهيد شد؛ يكي كتاب خدا و ديگري عترت من كه اهل بيت من مي‌باشند. آيا رساندم آن‌چه بايد برسانم؟ گفتند: آري! آن‌گاه حضرت فرمودند: خداوندا شاهد باشد.

ملاحظه مي‌فرماييد حضرت در فرمايش فوق تا نزديكي‌هاي مسأله معرفي عليu آمده‌اند، ولي تصريح نمي‌كنند. و اين نشان مي‌دهد كه مأموريتي به عهدة آن حضرت بوده كه هنوز زمينة ابراز ...