متن پرسش
با سلام وعرض ادب
من از سن 16 سالگی به خود آمده و راه کسب رضای خداوند را پیش گرفتم. بارها در این را شکست و پیروزی را چشیده و گاه نا امید شده ام. اما خدا را سپاس می گویم که هنوز مرا رها نکرده است. با تمام تلاشها هنوز یک مشکل بزرگ دارم:
برای من نماز مانند باری سنگین است که از انجامش نه تنها لذت نمی برم بلکه دوست دارم که آن را انجام ندهم. می دانم این به خاطر ضعف معرفتی و عدم عمل کردن به دانسته هاست.
اما از محضر آن استاد بزرگوار درخواست دارم که به من راه حلی پیشنها کنند که چه کنم نماز برای من بار نباشد؟ هر دستورالعملی که بفرمایید انجام می دهم .
با تشکر فراوان
متن پاسخ
باسمه تعالی؛ علیکم السلام: بنا نداشتهباشید که در ابتدای امر در سراسر نماز حضور قلب داشتهباشید، نماز را به عنوان اعلان بندگی شروع کنید و به همان اندازه که خداوند به شما حضور قلب داد خدا را شاکر باشید. متوجه باشید بعد از رعایت آنچه باید رعایت کنید این خداوند است که هر اندازه مصلحت دانست ما را به حضور میبرد نه اینکه گمان بفرمایید آن حضور قلب را هم شما باید به وجود آورید. موفق باشید.