باسمه تعالی

1- از آن‌جایی‌که رسول‌خدا«صلّی‌الله‌علیه‌وآله» می‌فرمایند: «إِنَّ رَجَبَ‏ شَهْرُ اللَّهِ‏ وَ شَعْبَانَ شَهْرِی وَ شَهْرَ رَمَضَانَ شَهْرُ أُمَّتِی» ماه رجب، ماه خداست و ماه شعبان ماه من است و ماه رمضان ماه امتم.

 معلوم می‌شود در ماه رجب یعنی ماه خدا، خداوند انسان‌ها را به صورتی خاص در بر می‌گیرد تا انسان‌ها خود را بیش از پیش در آغوش خدا احساس کنند و این مشروط بر آن است که با اعمال خاص این ماه در «رجب» حاضر شوند و در زمره‌ی «رجبیون» قرار گیرند. در این حالت وقتی خود را در آغوش خدا احساس کردند و «بودنِ»شان را عینِ ربطِ به حضرت حق یافتند؛ «بالحق» در هر جایی که خدا حاضر است، اینان حاضرند و با همه‌ی عالَم به نور حق مرتبط هستند، هرچند این نوع حضور و این نوع ارتباط در ابتدا به صورت اجمال واقع می‌شود و تنها انسان احساس می‌کند نحوه‌ای از وجود در همه‌ی عالم برای او واقع شده است و این است اصلی‌ترین عطایی که خداوند به «رجبیون» یعنی آن‌هایی که ماه رجب را پاس می‌دارند، می‌کند.

2- هر اندازه با انجام اعمال ماه رجب بیشتر در ماه رجب حاضر شویم آن اجمال، بیشتر حالتِ تفصیل پیدا می‌کند و وَجهِ خدایی عالم و به خدابودن عالم برای ما بهتر و بهتر و بهتر ظهور می‌نماید. به این معنا حضرت رسول«صلّی‌الله‌علیه‌وآله»  فرمودند ماه رجب، ماه خداست و انسان به نحو خاص با خدا یگانه می‌شود. این یگانگی، نوعی از حضور در عالم است به حضور خدا در عالم.

3- در ماه رجب این امکان هست تا خود را در جهان وسعت دهیم. همچنان که پیامبر«صلّی‌الله‌علیه‌وآله» خود را وسعت دادند، نه آن‌که خدا را در خود محدود نموده باشند. زیرا فرمودند: «مَا عَرَفْناكَ‏ حَقَّ مَعْرِفَتِك‏»، ولی در بالاترین درجه، توحید را احساس و درک کردند.

4- در ماه خدا چنین زمینه‌ای هست تا نبوت را در ماه شعبان که ماه رسول خدا(ص) است، درک کنیم، به این صورت که با رعایت دستورات پیامبر خدا(ص)، اجمال حضور خود را کم کنیم  تا در رمضان که ماه امت اسلام است، مردم را آینه‌ی نمایش خدا ببینیم و به «انّما المُؤمِنُون اخوه» برسیم و در این حالت بیشتر از خودمان آگاه شویم، زیرا انسانِ واقعی کسی است که رابطه‌اش با خدا طوری باشد که ارتباط با دیگران را شامل شود و نه نادیده‌گرفتن دیگران را.

5- در ماه خدا مسیرِ رفتن به سوی خدا و توحیدی‌ترشدن و باز رفتن و بازشدن، گشوده می‌شود تا جایگاه نبوت  و احکام الهی برای این رفتن و شدن، هر چه بیشتر برای انسان پیدا شود. لذا در روبه رو شدن با پیامیر خدا«صلّی‌الله‌علیه‌وآله» خواهد گفت:

ای نَفَس خرّم بادِ صبا          از بر یار آمده‌ای، مرحبا!

6- وقتی در ماه خدا متوجه باشیم در آغوش خدا هستیم، شورمندیِ ایمان جای یاسِ رسیدن به حقیقت را می‌گیرد و انسان اُنسِ وجود خویش با خدا را تجربه می‌کند و به راحتی اهل ایثار و فداکاری می‌شود.

7- وقتی انسان متوجه‌ی نسبت خود با حقیقت شد و با حدّاقل یک روزه در ماه رجب، خود را را در ماه خدا قرار داد، از جهنم به اندازه‌ی یک‌سال دور می‌شود؛ و یا در همین رابطه رسول خدا«صلّی‌الله‌علیه‌وآله» مى‏فرمايند: «مَنْ صَامَ يَوْماً مِنْ رَجَبٍ تَبَاعَدَتْ‏ عَنْهُ النَّارُ مَسِيرَةَ مِائَةِ سَنَةٍ» اگر كسى يك روز در ماه رجب روزه دارى كند به اندازه‏ى يك سال راه‏رفتن، آتش از او دور مى‏شود. یعنی بهتر از بقیه از پسِ دشواری‌های زندگی برمی‌آید و از آن مشکلات راحت عبور می‌کند.

پس در واقع ماه رجب، ماه خدا است، یعنی ماه جستجوی خداوند است و گشودن جان به سوی تجلیّات حقیقت، بدون آن‌که بخواهیم برای خداوند تکلیف معلوم کنیم، بلکه بر عکس، بندگی خود را بیش از پیش احساس می‌کنیم و در سایه‌ی عبودیت او مأوا می‌گزینیم و روزه‌داری در این ماه، روح را از ویژگی‌های حیوانی آزاد می‌کند. إن‌شاءالله

والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته