ما و امام خمینی«رضوان‌اللّه‌ تعالی‌علیه» و حضور در آینده

و

رجوع به سخنانِ آن مرد الهی تا بتوانیم از خود بپرسیم آیا ما انسان‌ِ معاصریم، انسانی که استمرارِ گذشته را در آینده می‌یابد؟

بسم الله الرحمن الرحیم‌

خداوندا، همه چیز تویی؛ و غیر از تو همه هیچ. خداوندا، تو عزیزی؛ و غیر از تو همه ذلیل. خداوندا، تو غنی‌ای؛ و غیر از تو همه فقیر.

هفته جنگ امسال حال و هوای دیگری دارد. پس از سالها دفاع مقدس، یاری دین خدا صورت دیگری به خود گرفته است.
آمادگی جنگی ضرورت بیشتری یافته است. و دشمنان خدا و خلق خدا آنی غافل نیستند، و در کمین نشسته‌اند تا آنچه را خدایی است نابود کنند.

خانواده‌های شهدا، تا همیشه تاریخ این مشعلداران راه اولیا، افتخار روشنایی طرق الی الله را به عهده گرفته‌اند.
مجروحین و معلولینْ خود چراغ هدایتی شده‌اند که در گوشه گوشه این مرز و بوم به دین باوران راه رسیدن به سعادت آخرت را نشان می‌دهند: راه رسیدن به خدای کعبه را. اسرا در چنگال دژخیمانْ خود سرود آزادی‌اند، و احرار جهان آنان را زمزمه می‌کنند.
مفقودین عزیز محور دریای بیکران خداوندی‌اند؛ و فقرای ذاتی دنیای دون در حسرت مقام والایشان در حیرتند.

از شهدا که نمی‌شود چیزی گفت. شهدا شمع محفل دوستانند.
شهدا در قهقهه مستانه‌شان و در شادی وصولشان عِندَ رَبِّهِم یُرزَقون «۱» اند؛ و از «نفوس مطمئنه‌ای» هستند که مورد خطاب فَادخُلِی فِی عِبادِی و ادخُلی جَنَّتِی «۲» پروردگارند. اینجا صحبت عشق است و عشق؛ و قلم در ترسیمش بر خود می‌شکافد.

و السلام.
روح الله الموسوی الخمینی‌

(۱) - بخشی از آیه ۱۶۹ سوره آل عمران:« نزد پروردگارشان متنعم خواهند بود»

(۲) - سوره فجر، آیات ۲۹ و ۳۰:« در صف بندگان خاص من درآی، و در بهشت رضوان من داخل شو»
امام خمینی (ره)؛ 01 مهر 1367