سلام استاد: گاهی اوقات با خود می‌گویم نکند مشکل از من بوده که نشده است و نمی شود. گاهی اوقات چشمم را می‌بندم و فقط می‌گویم یا علی (ع) . از این طرف فکر اوضاع کنونی مرا به جنون می‌کشد و چشم دل را بر قلب می‌بندم و می‌گویم هرچه باداباد. وقتی را هم، مثل حالا قرآن می‌خوانم و در آیات سوره عنکبوت غرق می‌شوم و هی دست و پامی‌زنم تا از شدت افکارم به خواب فرو می‌روم، اما باز هم که بیدار می‌شوم با خود می‌گویم نکند ماجرای معلق بودن در این اوقات، حکایت در آیۀ: «أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّا جَعَلْنَا حَرَمًا آمِنًا وَيُتَخَطَّفُ النَّاسُ مِنْ حَوْلِهِمْ أَفَبِالْبَاطِلِ يُؤْمِنُونَ وَبِنِعْمَةِ اللَّهِ يَكْفُرُونَ» دارد؟ یعنی مگر نمی‌بینیم که بیرون از حرم جمهوری اسلامی هیچ هستیم، پس چرا باز هم به خدا کفر می‌ورزیم؟