متن پرسش
سلام استاد: با مطالعه کتاب «آشتی با خدا» و همچنین کتب دیگر، سوالی برایم پیش آمده که فرق بین فکر کردن به خدا و حضور قلب و دل دادن چیست؟ به نظرم حضور قلب یک مقدار مبهم است. ما از کجا بفهمیم که به حضور قلب رسیدیم یا مشغول فکر کردن به خدا هستیم؟ ایا صرف توجه به هست مطلق یعنی حضور؟
متن پاسخ
بباسمه تعالی: سلام علیکم: حضور قلب در محضر حق مثل حرفزدن با دوستان است و فکر کردن مثل مطالعهکردنِ کتاب است. إنشاءاللّه با رعایت دستورات دینی به جایی میرسید که حجابهای بین شما و خدا رقیق و رقیقتر میشود و با خدا سخن میگویید. موفق باشید