متن پرسش
۱. آیا این عبارت درست است که حقیقی بودن محبت خدا به این معنی نیست که محبت منحصر به خداست؟ زیرا محبت به اهل البیت (ع) که جایگاه والای خود دارد ولی ما به مومنین و پدر و مادر و فرزند و همسر و حتی سایر مخلوقات خدا نظیر پرنگان محبت داریم.
۲. جایگاه محبت خدا و محبت دیگران در دستگاه توحیدی چگونه قایل جمع است؟
با تشکر صادقانه از جنابعالی
متن پاسخ
باسمه تعالی: سلام علیکم: حضرت حق را فقط میتوان در مظاهرش مورد توجه و محبت قلبی قرار داد وگرنه با خدای عقلی و انتزاعی که محلی برای دوستداشتن ندارد زندگی میکنیم و به همین جهت در روایت از حضرت صادق (ع) داریم که مىفرمايند: «نَحنُ وَالله الأسماءُ الحُسنى»[1] به خداوند سوگند مائيم اسماء حسناى الهى. «اسم الله» مبدأ جامع اسماء الهى است و انسان كامل مظهر اسم الله است و لذا آنچه در عالم به فرق و كثرت هست در انسان كامل به نحو جامع موجود است، بنابراين شناسايى حقيقت انسان موجب شناسايى همه ى اسماء الهى خواهد شد. اگر كسى بخواهد همه ى اسماء حق را بشناسد، يا بايد در همه ى عوالم هستى سير كند و يا به انسان كامل معرفت پيدا نمايد كه همه ى آن اسماء به صورت بالفعل در او هست. عرایضی در کتاب «مبانی نظری و عملی حب اهلالبیت» هست. خوب است که به آن رجوع فرمایید. موفق باشید
[1] ( 1)- الكافى، ج 1، ص 144.