متن پرسش
سلام:
یکی از استادهای معارف در دانشگاه می گفت: که این با عقل جور در نمی آید که یک قطره اشک برای امام حسین (ع) بریزی، گناهانت بخشیده شود، یا فلان دعا را در مفاتیح آمده که بخوانید که اگر به عدد ریگ های بیابان گناه داشته باشید بخشیده شود. و می گفت که این مطالب یا این گونه بیان کردن این مطالب به خواننده جرائت و جسارت در انجام گناه می دهد و خیال او را از انجام گناه تا حد زیادی راحت می کند. و از قرآن آیه خواند که: «فمن یعمل مثقال ذره شر یره» و حدیثی را هم گفت که هر چه را از ما اهل بیت (ع) شنیدید، اگر با عقل جور در نیامد، آن را به دیوار بکوبید. آیا این سخنان صحیح و بلااشکال است؟ نظرتان چیست؟
متن پاسخ
باسمه تعالی: سلام علیکم: منظور از یک قطره اشک در این موارد، یک اشک از جنس عاطفهی صرف نیست، بلکه بحث جهتگیری و هویتآفرینی است. آری! اگر جهتگیری انسان در راستایِ حرکت امام حسین«علیهالسلام» و مقابله با جبههی یزید شد؛ دیگر این انسان، انسانِ دیگری است که با گناهان خود به طور اساسی یگانه نیست. و از این زاویه در نسبتی که حضرت سیدالشهداء«صلواتاللّهعلیه» با او برقرار میکند، اشک او جاری میشود تا در راهِ گشودهی مولایمان که از یک طرف، عهدِ با خدا است و از طرف دیگر، تقابل با ظلم و جور است، قدم گذارد. آیا در سالهای اخیر رزمندگانی را نیافتید که به قول خودشان، سراسر گناه بودند و آنها را امام خمینی«رضواناللّهتعالیعلیه» یعنی راهِ گشودهی حسین«علیهالسلام» در این تاریخ نجات داد؟ آری! برادر: حکایت اشک برای حسین«علیهالسلام» حکایتِ یک تاریخ معنا و بصیرت است. موفق باشید